Jaspers blog

Mevrouw X, een 58-jarige vrouw, is ingestuurd naar de SEH. Ze was misselijk, na de dag daarvoor haar hoofd gestoten te hebben. Morgen vertrekt ze voor het eerst in vijf jaar op vakantie. Eerdere vakanties werden afgeblazen, omdat er steeds slecht nieuws kwam over haar mammacarcinoom. Ondanks de lage à-priori-kans op een bloeding, wordt er een scan gemaakt. Vraagstelling: “bloeding?” Antwoord: “Nee, maar wel multipele cerebrale metastasen”…

Ik loop mijn coschap kindergeneeskunde in een academisch ziekenhuis van een grote stad in Zuid-Afrika. Op de afdeling infectieziekten liggen veel kinderen met HIV. Veel van hen zijn niet bekend met hun diagnose, omdat hun ouder(s) of verzorger(s) het hun niet vertellen. Omdat ze zich niet ziek voelen, weigeren sommigen hun medicatie in te nemen. De supervisor vindt dat het niet de taak van de artsen is, om het kind in te lichten over zijn diagnose. Sterker nog, ze vindt dat het woord HIV niet eens genoemd mag worden; ook niet door de medische staf. We moesten praten over RVD+ (retroviral disease positive), zelfs bij patiënten die op de hoogte zijn van hun seropositiviteit.