23 november 2009; mijn 19e verjaardag.
Al vroeg stap ik op de trein naar Maastricht. Op mijn kamer aangekomen zie ik dat ik een heleboel krabbels heb van al mijn Hyves-vrienden. Ook mijn Twitter-account puilt uit van de felicitaties. Mijn telefoon gaat als een malle tekeer om mij attent te maken op alle “Hey ouwe lul!”-felicitatie-sms’jes.
Ik ben gelukkig! Wat ben ik blij dat al die mensen, zelfs degenen die ik al een tijd niet meer gesproken heb of die ik zelfs nog nooit heb ontmoet, mij feliciteren! Leve de virtuele vriendschappen!
Hoe anders was dat een dikke maand daarvoor. Na een ski-ongeval, waarbij ik 9 botbreuken in mijn schedel en neus opliep, lig je dan toch alleen in het ziekenhuis. Zonder internet. Het enige gezelschap dat ik had kwam van een paar bejaarden, die niet veel meer deden dan met hun afstandsbediening mijn tv bedienen. Na de eerste nacht, waarin ik een paar keer werd wakker gemaakt voor een goed gesprek (“Hoe heet de koningin van Nederland?”, “Welke dag is het vandaag?” (tsja, toch een dikke hoofdwond)) plaatste ik een berichtje op mijn Twitter: “Boem is ho: ski-ongeval gehad: 5 schedelbreuken, 4 breuken in mijn neus en 4 hechtingen. Gelukkig geen blijvende schade; echt geluk gehad!”
Het bleef angstvallig stil…
Gelukkig zie ik diezelfde dag nog een Ernie-ballon om de hoek van de deur komen. Aan die Ernie-ballon zaten twee vrienden vast. Zij wilden meteen langskomen nadat ik gemeld had dat ik niet langs kon komen bij hen. Later die dag werd ik nog gebeld door een hysterische vriendin en een andere vertelde me gewoon dat ik een idioot was om tegen een paal aan te skiën. Zij kwamen een paar dagen later ook kijken hoe het met me ging, met een leuke knuffel en veel lekkere dingen.
Op zo’n moment kom je erachter wie je echte vrienden zijn, de mensen die langskomen, die bellen hoe het met je gaat en je bedelven onder beterschap-kaarten.
Niet de mensen die je, nadat ze je zes jaar niks hebben laten horen, toevoegen als “vriend” op Hyves en zonder er ook maar een krabbel aan te hoeven “verspillen” denken te worden geaccepteerd. Niet de mensen die je alleen volgen op Twitter omdat zij hopen dan ook teruggevolgd te worden. Niet de mensen die alleen op je blogs reageren om hun sites met ondeugende Duitse tienermeisjes te kunnen promoten.
En daarom, wanneer de klok straks het nieuwe decennium inluidt, proost ik op echte vrienden.
Een gelukkig 2010.